Intiem

Vrouwen praten er niet over. Mannen willen er liever niks van weten. Velen vinden het vies en de meeste meisjes hebben er nog nooit van gehoord tot het hen ook overkomt.

Jawel, maandstonden. Ook wel periode, vodden, tante Rosa en de Russen genoemd.

Het overkwam ook mij toen ik net geen dertien was. Van mijn moeder kreeg ik dan zo'n gigantische lap aangeboden die ik in mijn slipje moest plakken met een klein stripje en ik dacht dat iedereen wel kon zien dat dat ding er zat (en dat was waarschijnlijk ook zo).
Ik moest die dag naar school en wist helemaal niet om de hoe veel tijd ik moest verversen, wat ik met het gebruikte verband moest en hoe ik in 's hemelsnaam de dag zou doorkomen.

Liefst van al was ik terug in bed gekropen.

Gelukkig ligt dit ver achter mij. Ik heb in die tijd alles geprobeerd. Tampons, verbanden dik en dun. Met vleugeltjes en zonder. Geparfumeerd en naturel.

Ik stond er verder niet bij stil. Ik gebruikte het, gooide het weg, en kocht om de zo veel tijd een nieuw pak.

Tijdens mijn eerste zwangerschap stapte ik over. Ik had last van die dingen. Ik zal niet in detail treden maar ze waren niet goed voor mijn lichaam. De arts stelde me katoenen maandverband of een menstruatiecup voor.
De menstruatiecup vond ik een beetje griezelig en dus werd het katoenen maandverband.

In het begin moest ik heel erg wennen en het heeft even geduurd voor ik de perfecte soort gevonden had. Gelukkig kan je her en der pakketjes bestellen om eens te proberen.

Ik dacht ook dat het vies zou zijn, zou stinken, iedereen het zou merken. En wat als je op kantoor moest wisselen? Hoe doe je dat?

Nu valt het gelukkig allemaal best wel mee. Ik kreeg van de schoonzus een luieremmer en kocht een netzakje om er in te hangen. Daar gaan de gebruikte exemplaren in. Geen geur, geen gedoe. Voor op kantoor heb ik een speciaal zakje. Luchtdicht en proper.

De netzak gaat gewoon met verband en al in de wasmachine en klaar. Makkelijk, toch?

Ik heb mijn set dus al tien jaar en ben er erg tevreden over.  De drukknopjes onderaan zorgen dat alles goed op zijn plaats blijft en ik voel het amper zitten. 

Laat die tante Rosa dus maar komen!

Opruimen

Opgeruimd staat netjes en volgens het principe van Bea Johnson (www.zerowastehome.blogspot.com) is het ook noodzakelijk om tot rust te komen. Verminderen hoort daar ook bij en dus gingen we vandaag aan de slag.

Eigenlijk zijn we al een tijdje bezig. Dit weekend werd de kelder al nagekeken op rommel en vandaag begonnen we aan de kinderkamers.
We merken dat de kinderen, die eindeloos veel speelgoed hebben, zich enorm vervelen.  Er is geen overzicht meer waardoor er en soort wanhoop ontstaat. Creativiteit is al helemaal niet meer aan de orde want alles is er en dat is eigenlijk een dooddoener. Er wordt ook erg veel ruzie gemaakt en het opruimen met zo veel spullen is een vreselijke taak.

Minderen dus!

Bij de jongste telg ging dat zeer snel vooruit. Ze heeft absoluut niks met materiële zaken en heeft totaal geen behoefte om dingen te verzamelen. Zo had ze bijna haar eerste popje weggegeven maar dat heb ik gelukkig kunnen verhinderen. Sommige dingen hebben nu eenmaal een emotionele waarde. Misschien begrijpt ze dat binnen een paar jaar wel.

De oudste dochter was de volgende in de rij. Bij haar is een klein beetje overtuiging nodig maar ze gaat redelijk snel mee in mijn redeneringen. Speel je er mee? Heb je het nodig? En als het antwoord "nee" is, dan kan het naar de Kringwinkel of, als het echt niet meer bruikbaar is, in de vuilbak.

Aan de zoon zijn we niet toe gekomen. Hij is het moeilijkst te overtuigen en ik kan me best nog even voorbereiden. Misschien morgen, als hij goedgezind is.

Ik hoop op het einde van de week een soort rust te vinden. Maar ja, dan verjaart er weer eentje en zijn we waarschijnlijk weer vertrokken.

Choco

Er wordt hier thuis veel choco gegeten. Het mag eigenlijk alleen bij het ontbijt, want ik vind dat er in choco zo veel suiker en andere rotzooi zit, dat ik het mijn kinderen niet aan wil doen meer dan 1 keer per dag choco te consumeren.
En da's meteen goed voor mezelf want een 'boke met choco' gaat er bij mij ook goed in.

Er zijn zo de geprefereerde merken. De ene choco is de andere niet, laat dat vooral duidelijk zijn. Het is hier al meermaals tot conflict gekomen door een verkeerd merk op tafel te zetten.

Maar toch kon ik het niet laten de lege choco pot zelf te vullen met mijn eigengemaakte pasta. Ik ben klaar om morgenochtend de strijd met de kinderen aan te gaan.

Mijn vader maakte het vroeger ook al wel eens en na wat research op het web maakte ik een combinatie van smaken die ik er in wilde hebben.

Ingrediënten:

- een handvol hazelnoten
- een eetlepel kokosolie
- een lepel honing
- een blikje gecondenseerde melk (300ml)
- 200 gram fondant chocolade
- 100 gram boter


Maak van de hazelnoten, honing en kokosolie een pasta in je keukenmachine (zie post over pindakaas)

Verwarm de gecondenseerde melk met de hazelnotenpasta en als alles kookt voeg je de chocolade toe. Dan voeg je de boter toe. Goed roeren, klaar!

Smakelijk!

Bron:
EEN, Dagelijkse Kost. Internet, 15 augustus 2014
(http://www.een.be/programmas/dagelijkse-kost/recepten/boterhammen-met-choco)

filmpje bijenwasdoek

Ik kan hier spijtig genoeg geen filmpje plaatsen. Maar wie wil zien hoe effectief de bijenwasdoek is kan altijd eens een kijkje nemen op www.facebook.com/mamawordtgroen

Bijenwasdoek / Bee's wrap

Een tijd geleden zag ik op de blog van Emily-Jane Lowe dat ze bijenwasdoeken maakt om haar potten mee af te dekken en de kaas in te bewaren.
Een geweldig alternatief voor de cellofaan die ik daar nu voor gebruik, en waar ik helemaal niet tevreden over ben want dat plakt, is moeilijk opnieuw te gebruiken en is ook altijd net te klein om mijn ovenschotel mee te bedekken.
 
Bijenwasdoeken zag ik dus helemaal zitten.

Een mailtje naar Emily-Jane eindigde in een instructie om ze zelf te maken. Ze had de kosten berekend om de doeken op te sturen vanuit Nederland en dat kwam toch wel heel erg duur uit.

En dan was het wachten. Wachten op een moment dat er geen kinderen in huis waren die me enigszins zouden kunnen storen in een, wat ik dacht, plakkerige en vettige bedoening.

Vandaag was het dan zo ver en van Emily-Jane mag ik met jullie delen hoe het in zijn werk gaat.
Ik wil haar hier langs dan ook even bedanken.

Het blijkt zelfs helemaal geen plakkerige of vettige bedoening te zijn. Hoera!

Wat je nodig hebt:

- een aantal lappen stof (proper, gestreken en op maat gesneden)
- bijenwaskorrels of geraspte bijenwas (15 gram per doek)
- jojoba olie (10 ml per doek)
- een platte kwast
- een proper glazen potje
- een pannetje met kokend water
- bakpapier
- een oven

Stap 1 : Verwarm de oven voor op 80 - 100°C

Stap 2 : Doe de bijenwas en de jojoba olie in de glazen pot en verwarm au-bain-marie tot alles gesmolten is

Stap 3 : Laat de stof op het bakpapier in de oven voorverwarmen tot hij goed warm is

Stap 4 : Haal de bakplaat uit de oven en smeer met de kwast de olie op de stof. Als het stroef wordt moet de stof even terug de oven in en kan je weer verder doen

Stap 5 : Zet de ovenplaat terug in de oven en laat de bijenwas smelten.

Stap 6 : Als het geheel goed glanst kan de stof omgedraaid worden. Strijk met de kwast goed over de achtkant van de stof.

Stap 7 : Zet de bakplaat opnieuw een minuut in de oven

Stap 8 : Trek snel de stof van het bakpapier en laat de stof drogen. Dit duurt slecht enkele seconden tot een minuut.

Stap 9 : Gebruik voor het afdekken van fruit, groenten, kaas of je ovenschotel

De doeken kunnen schoon gemaakt worden met wat water en een milde detergent. Gewoon laten drogen en opnieuw gebruiken. Levensduur is ongeveer 10 maanden bij normaal gebruik.

Met dank aan Emily-Jane Lowe www.levenzonderafval.blogspot.com

Wandelen

Wandelen is goed voor lichaam en geest en dus kocht ik me deze zomer een wandelboek met de intentie regelmatig met de kinderen het bos in te trekken. Op vakantie in Cornwall vonden de kindjes de coastal walks zo fantastisch leuk dat ik de aanschaf van zo'n boek wel de moeite vond.

Ik weet niet hoe het komt maar er is blijkbaar altijd wel iets anders te doen en wandelen werd dus steeds uitgesteld. Maar vandaag gingen we er voor. Er was regen voorspeld en de kinderen hadden blijkbaar de idee dat we iets erg saais gingen doen en dus werd er hevig geprotesteerd.

Niks aan te doen. Wandelschoenen, regenjassen en een plastic doos met iets te eten werden erbij gehaald en we vertrokken.

Tot mijn grote verbazing hadden we een wandeling uitgekozen midden tussen de vlier- en braamstruiken. Als ik dat geweten had, had ik mijn vlierpluk van gisteren uitgesteld tot vandaag.
Gigantische sappige trossen deden ons wensen dat we een tang en een emmer bij hadden. Het was haast pijnlijk de struiken voorbij te wandelen.

De versnaperingen werden gegeten en als het doosje leeg was besloten we er braambessen in te doen. De wandeling werd er leuk en gezellig door. Zoeken, plukken, eten.
Zelfs de hevige regen kon ons plezier niet meer bederven.

Er staan nu een paar potjes gelei op het aanrecht en ik weet zeker dat de kindjes met een mooie herinnering aan hun boterham zullen beginnen.

Rijstpap

Gisteren waren we nog eens in de supermarkt. Ik haat winkelen als de kinderen er bij zijn en ook dit keer werd het een beproeving. 
Ik maak het mezelf natuurlijk niet gemakkelijk door zo veel mogelijk afvalvrij te kopen. Het winkelen duurt daardoor langer en veel dingen moeten geschrapt worden van het menu en vervangen.
Dat vergt wat concentratie en dat is nu net niet wat je kan opbrengen als er drie kinderen constant je aandacht vragen.

In de zuivelafdeling werd het moeilijk. De oudste dochter eet graag rijstpap en vroeger kocht ik die regelmatig. Het zorgde voor een hoop afval, waar ik toen nog niet van wakker lag. Maar nu was het dus plots een probleem.
Het puppygezicht werd opgezet, ik kreeg het warm en koud tegelijk. Ondertussen waren de andere twee een race aan het doen met hun kinderkarretje en was ik liefst zo snel mogelijk naar huis gereden.

Maar rijstpap, dat kan je toch makkelijk zelf maken, niet?

De twee racende kinderen liet ik achter om nog even een paar gangen terug een doos vlokkenrijst te zoeken. Dochterlief was niet meteen enthousiast maar ze wou het graag een kans geven.

Eenmaal thuis gekomen bleek de rijst alsnog verpakt te zijn in een vershoudverpakking wat ik natuurlijk door de kartonnen doos niet kon zien maar ik besloot het te negeren aangezien dit minder afval is dan de plastic potjes waarin ik ze voordien kocht.

Het resultaat:

En het is erg lekker. 

Vliersiroop

Het is een van mijn favorietjes, vliersiroop maken. Veel werk, dat wel. Maar het heeft toch wel zijn nut. In de winter krijgen de kindjes dat gewoon met de lepel uit de fles of door de yoghurt gemengd.
Naar het schijnt kan je het ook in thee doen maar dat heb ik nog niet zo vaak gedaan.

Vlierbessen hebben een medicinale werking. Ze werken koortsverlagend en sterken het immuunsysteem aan.
Reden te meer dus om goed voorzien te zijn.

De vlierbes is rijp tegen het einde van augustus en kan je her en der vinden. Niet veel mensen plukken de bessen maar ze worden graag gegeten door vogels. Je moet er dus wel snel bij zijn.

De vorige twee jaar heb ik steeds bij een vriendin geplukt. Ze heeft een grote vlierboom. Probleem is dat de bessen zo hoog hangen dat je er bijna niet aan komt en dat is erg frustrerend.
Dit voorjaar merkte ik dat er in onze buurt, in de speeltuin, een aantal vlierstruiken staan en dus ben ik daar gaan plukken. De oogst was mager en de idee om ergens anders bij te plukken viel letterlijk in het water door de hevige regenbuien van de laatste twee dagen.

De bessen die geplukt waren moesten dus verwerkt worden.

Eerst haal je van de takjes alle rijpe, zware bessen af

Ze worden gewassen en gekookt met een heel klein beetje water

Dan wordt het sap van de velletjes en steeltjes ontdaan in een neteldoek, schone keukenhanddoek of door een zeef en wordt het sap met suiker goed opgekookt

Vervolgens wordt de kokende massa in schone flesjes gegoten door middel van een trechter en omgekeerd tot ze afgekoeld is.

Ik vul de flesjes niet helemaal en vries ze in. Ze ben ik zeker dat ik er in de winter nog van kan genieten.

Nu op zoek naar meer vlierstruiken want die flesjes vliegen er hier zo door.

Moestuin

Dat ik geen groene vingers heb werd in het verleden al meermaals duidelijk. Verslenste plantjes op de vensterbank, uitgedroogde potjes waarvan de inhoud niet meer traceerbaar is of kruiden waar de luizen het beste al van hebben verteerd. Ik heb het allemaal gehad. Goede voornemens, dat wel, maar het zit gewoon niet in me.

Moestuintjes blijven me wel prikkelen en ik ben steeds jaloers op al die mensen die zelf gekweekte groentjes op hun bord toveren. Het lijkt allemaal zo simpel en dat is het waarschijnlijk ook maar wat betreft moestuin ben ik een regelrechte ramp.

Maar nu heb ik een probleem en dat is dat het woord 'opgeven' niet in mijn woordenboek staat.

Ik kocht me dus een moestuinbak. Een lapje grond in de tuin bewerken gaat niet. Het rugletsel dat ik nu eenmaal heb, staat me niet toe op handen en knieën de grond te bewerken.
Met de hulp van manlief werd het ding opgezet, gevuld met potgrond en vandaag gingen de plantjes er in. Geen idee of ik goed bezig ben maar het geeft enorm veel voldoening om ze daar te zien staan.

En om het af te sluiten deed ik er nog een schepje romantiek bovenop.

Schoon he?!

Blogs

Het hele weekend heb ik me verdiept in de blogs van andere mensen die, net zoals ik, proberen om geen plastic meer in huis te halen. Er zijn er die daar in slagen, er zijn er die dromen, er zijn er die schaamteloos falen. Maar dat maakt het allemaal zo interessant.

Ik heb al gedacht om foto's te posten van de ingrediënten die ik gebruik om te koken. Dit om anderen een idee te geven van hoe makkelijk het soms is. Maar dan vrees ik dat het meer een soort kook-blog wordt in de plaats van.....ja, wat wil ik eigenlijk?

Ik loop een beetje verloren in mijn plastic-vrije wereldje.

Een aantal dingen zijn me wel duidelijk geworden. Leven zonder plastic maakt je soberder, eenvoudiger, minder gulzig en hebberig.
Neem nu de reep chocolade in de krantenwinkel. Ik zag hem vroeger liggen, kreeg er zin in en kocht hem. Nu is het al toevallig als ik hem nog zie en als mijn oog er op valt dan is het meestal eerst de verpakking die mijn hersenen prikkelt en niet de chocolade.
Ik spaar dus geld uit en het is nog goed voor mijn lichaam ook. 

Geld sparen we trouwens ook door geen grote afvalzakken te moeten kopen. Een kleintje per week volstaat en ook de PMD zakjes van 30 liter gaan soms langer dan een maand mee.

Het zal dan wel duidelijk zijn dat we er niet rijk van zullen worden maar het geeft wel een goed gevoel en daar doen we het voor, denk ik.