woensdag 31 december 2014

Goede voornemens

Mijn laatste twee weken van het jaar 2014 waren nu niet bepaald zo milieuvriendelijk als ik gehoopt had.
Dat komt natuurlijk door de routine die weggevallen is. De kinderen hebben vakantie en ook manlief is thuis. Dat brengt de structuur hier in huis ernstige schade toe.
Maar wat het nog meer brengt is rust en die hadden we dan ook wel nodig.

De kerstcadeautjes waren nog binnen de perken gebleven. Ik kreeg zelf een mechanisch, tweedehands uurwerk. Daar had mijn man goed over nagedacht en ik was zelf erg aangenaam verrast om dit van hem te krijgen. Niet zozeer het uurwerk maar wel de idee om hem tweedehands te kopen en nog mechanisch ook. Dat wil zeggen dat het uurwerk zichzelf opwindt. Geen batterij, geen gedraai. Alleen normaal bewegen en hij blijft vanzelf gaan. Voor eeuwig en eeuwig. Ik hoef dus nooit meer een nieuwe.

Voor het kerstdiner kocht ik in bij de supermarkt. En ja, ook mijn vlees, wat ik normaal nooit doe. Ik vond het een beetje dom om voor een biefstuk en een sateetje nog eens langs de slager te rijden. De CO2 uitstoot telt natuurlijk ook mee in het hele verhaal.
Maar dat betekent dus wel weer extra afval in mijn vuilzak.



Ik vraag me af hoe anderen het doen, dat leven zonder afval. Hebben die mensen zo veel energie of zo veel tijd? Vervallen zij nooit eens in een slechte gewoonte?
Ik vind het verdorie moeilijk om te blijven volhouden, om te blijven vechten tegen de afvalberg die alsmaar groter wordt.
Het zou zo makkelijk kunnen zijn als alles gewoon in bulk verkocht werd.

Morgen is het nieuwe jaar er en mijn voornemens staan vast. Blijven vechten voor een beter milieu. Proberen iedereen in het gezin te overtuigen want ook dat is me nog steeds niet gelukt.
Wat minder vlees, wat meer gezonde dingen.
En hopelijk kan ik mensen blijven inspireren om mee te doen want daar doe ik het uiteindelijk voor.
Ik zal mijn tips blijven delen en ben dankbaar voor tips die ik krijg.

Een prettig eindejaar toegewenst en een groen 2015!




zondag 21 december 2014

Kerstcadeautjes

Het gaat snel, veel te snel. Kerst is weer in aantocht en daar horen cadeautjes bij.
Ik ben, eerlijk gezegd, niet zo te vinden voor cadeautjes. Ik erger me dan ook blauw aan al die kleine frul die op school gegeven wordt.
In de klas worden kleine feestjes georganiseerd waar een cadeautje van drie of vijf euro bij hoort. In de jeugdbeweging al hetzelfde liedje.

Mijn kinderen komen met de grootste brol terug naar huis en ik zucht dan. Meestal is deze frul ook al na vijf minuten kapot en belandt dus in mijn vuilbak. Spijtige zaak. Van mij mogen ze stoppen met die onzin. En de eerste die beweert dat kinderen blij worden van dit soort geeffeestjes mag naast mijn vuilbak komen staan als er weer een speeltje het begeven heeft.

Maar ik doe dus wel mee want eigenlijk kan ik niet echt anders. Ik was al blij dat er tenminste een juf het cadeauproject genegeerd had.
De cadeautjes die met onze kinderen mee naar school gingen werden zorgvuldig uitgekozen. Niet te milieubelastend en niet al te breekbaar. Bruikbaar en kindvriendelijk.
Dit alles in gerecycleerd inpakmateriaal van de voorbije jaren. Eigenlijk spijtig dat mijn kinderen hun eigen cadeautje niet terug mee naar huis mogen nemen.

Voor de juffen had ik het mezelf gemakkelijk gemaakt. Geen honderdduizendste mok voor de allerliefste juf. Nee, dit keer iets eetbaars.
Koekjes bakken doe ik graag. Mooi blikken, herbruikbaar doosje om het in te steken en klaar.







Van dit alles belandt niets in de vuilbak. Het is eetbaar of herbruikbaar. En zelfs als ze het niet zouden lusten is dat nog geen ramp want de inhoud is 100 procent biologisch afbreekbaar.

Een groene kerst gewenst!



zondag 14 december 2014

Fruitsnoepjes

Vandaag was het tijd om verpakkingsloze snoepjes te maken. Gezond en goed voor het milieu, twee vliegen in een klap.

Wat heb je nodig?
- een kop gedroogd fruit (in mijn geval pruimen en abrikozen)
- een kop noten (gemengd)
- een kop dadels (mogen ook vijgen zijn)

Buiten de pruimen en de abrikozen kocht ik alles bij Robuust, de verpakkingsloze winkel





Doe alles in een keukenrobot en mix fijn tot het geheel een bol vormt




Schik de pasta in een schotel en druk stevig aan. Je kan de snoepjes zo dik maken als je wilt.
Plaats de schotel dan in de koelkast zodat alles kan opstijven.


Na ongeveer een uurtje kan je blokjes snijden van de pasta. De snoepjes bewaar je best in de koelkast. Zo blijven ze hun vaste vorm behouden.





Smakelijk! (Ook heel lekker bij een kaasschotel)

woensdag 3 december 2014

Waterfactuur

Het gezicht van de poetsvrouw sprak boekdelen toen ik haar uitlegde waarom we steeds het water in de badkuip laten staan. Ze vroeg zich dat al een tijdje af en had niet gerekend op een weloverwogen antwoord.

Het is simpel. Al geruime tijd klaagt er iemand in huis (ik noem geen namen) over een te hoge waterfactuur. Nu de elektriciteitsrekening bijna nul is, valt het op dat veel van ons geld naar de waterfactuur gaat.
Het was dus tijd voor actie.

Tegelijk met mijn milieu-vriendelijk huisproject pakten we dit aan. Bij het douchen gebruiken we het dopje om te voorkomen dat het water weg spoelt. De badkuip vult zich dan met het water dat we gebruiken om ons te wassen.
Na het wassen hergebruiken we dit water dan weer om het toilet in de badkamer door te spoelen.

We beperken het tot het toilet in de badkamer. Het moet nog praktisch blijven en ik vrees dat als ik mijn vijfjarige kleuter met emmers laat sleuren, dit geen goed resultaat zal opleveren.

Als we dat even uitrekenen komen we toch al snel op een besparing van 100 liter drinkwater per dag.
We gaan er vanuit dat we ongeveer 10 keer per dag doorspoelen met een emmer van 10 liter.
Dat is 36500 liter op een jaar!!!!

Ik zoek nu nog een oplossing voor het toilet dat beneden staat. Alle tips zijn welkom!


maandag 24 november 2014

Economie

In de opleiding maatschappelijk werk zit ook een vak sociaal economische vraagstukken. Toen ik me inschreef voor het vak zakte de moed al in mijn schoenen. Economie had ik in de middelbare school al uitgebreid gezien en ik had niet echt zin in een herhaling van deze saaie materie.

Maar na de eerste les werd ik al lichtjes enthousiast want ik merkte dat deze docent iets extra wil bereiken met haar lessen. Ze heeft als het ware een missie. Een wel heel erg groene missie.

Naast het sociale aspect van de cursus werd er heel wat tijd besteed aan de ecologische kant van economie. Waar loopt het fout? Wat kan er beter? En vooral....wat kunnen wij doen?
Ik moet zeggen dat ik helemaal in mijn element was. 

Zo leerde ik vorige week dat, als we met zijn allen een beetje moeite doen, we een volledige kerncentrale zouden kunnen sluiten. Waaaw. Echt? En wat moeten we daar voor doen?
Geen elektriciteit verbruiken op piekmomenten bijvoorbeeld. Euh? Watte? Piekmomenten?

Als de bedrijven volle toeren draaien en dus veel energie verbruiken is het afgeraden ook nog eens een wasmachine, droogkast en oven aan te hebben staan. Als je daar dan nog eens bij gaat staan strijken of stofzuigen is het helemaal fout! Spreiding van energieverbruik maakt de behoefte aan extra energie-opwekkers overbodig.
Bedrijven werken dus meestal overdag tussen negen en vijf. Maar tot negen uur 's avonds zijn veel mensen nog aan het werk en ook veel mensen thuis.

Maar hoe moet dat dan? Ik dacht er even over na.
Wassen en strijken dus enkel in het weekend OF 's nachts of heel vroeg in de ochtend of laat op de avond. Euh......weekend dus! Praktisch gezien kan ik wel een was 's avonds insteken om dan heel vroeg op te zetten. Tegen negen uur moet er dan wel een wasje klaar zijn. 
Koken doen we steevast rond hetzelfde uur. Misschien de ovengerechten ook enkel voor in het weekend houden?

Ik ga er alvast eens op letten. En misschien doen jullie dat nu ook en dan zijn we weer met een paar mensen meer die op zijn minst proberen de zaak hier nog te redden.

donderdag 20 november 2014

Zakdoek

De herfst is helemaal aangebroken. We leven al weer even op winteruur en de eerste niesbuien hebben we gehad. In het begin van het schooljaar moesten we aan elk kind een doos papieren zakdoekjes meegeven voor in de klas. Deze dienen voor het snuiten van kleine tot grote snotneuzen en het opvangen van een troosteloos traantje.

Ik kaartte het vorig schooljaar al eens aan. Is het niet mogelijk om over te schakelen op stoffen zakdoeken? Er werd navraag gedaan bij de preventiedienst en er werd beslist dat het vanuit hygiënisch standpunt niet mag.
Of het echt nagevraagd werd, weet ik niet. De school is er klaarblijkelijk niet klaar voor, dat is duidelijk.

Maar ik zat eerder met een praktisch probleem dat waarschijnlijk iedereen al wel eens overkomen is.
Je haalt je propere was uit je wasmachine en het hangt vol papiervezels. Meestal hebben die vezels zich dan ook nog goed vastgezet op de natte was waardoor je uren plukplezier hebt. De zakken controleren voor de broek de was in ging? Oeps, vergeten!

Ik geef de kinderen dus een drietal stoffen zakdoeken mee naar school. Elke dag controleer ik, samen met de brooddoos en de drinkfles of er nog genoeg propere zakdoeken in het zakje zitten.

En natuurlijk spelen we al eens een zakdoek kwijt. Ook ik zal al wel eens een zakdoek verloren zijn. Mensen vragen zich dan af of dat niet erg duur wordt.
Nee hoor! Af en toe ga ik eens een kringwinkel binnen en zoek er naar zakdoeken. Die worden dan eerst grondig gewassen zodat er zeker geen bacteriën in zitten.
Tien cent vragen ze meestal voor een zakdoek. En als je ze niet kwijt speelt gaan ze in principe een heel leven mee. Wat kost een doos papieren zakdoekjes?



Geef toe, snuiten in zo'n leuke zakdoek is toch veel leuker dan in een vies papiertje.

donderdag 9 oktober 2014

Vlees

En dan denk je dat je goed bezig bent. Want je gaat met je eigen potjes naar de beenhouwer. Maar wat verkoopt die beenhouwer? Vlees. En veel vlees. En wat is er erg milieubelastend? Juist ja, vlees.

Mijn meme was dochter van een beenhouwer. Zij wist wat goed en slecht was. Er werd dan ook veel vlees gegeten thuis want van een vegetarische burger hadden mijn ouders nog nooit gehoord.
Natuurlijk was er wel kip en vis van tijd tot tijd of een eitje bij de spaghetti maar vaak was het een lekker stukje runds- of varkensvlees.

Ik denk dat ik 16 jaar was toen ik voor het eerst zo'n veggie-burger in het gezin introduceerde. Een echte knaller is het nooit geworden. En ik denk ook niet dat mijn ouders sinds mijn vertrek uit het ouderlijk huis, ooit nog een veggie-burger hebben aangeraakt.

Eens van thuis weg werd het financieel wat krap en werd er vaker vegetarisch gegeten. Uiteindelijk strandde het veggie-gebeuren op een enkele keer per week en zelfs dat halen we sommige weken niet. Ah nee, want een schelletje charcuterie voor op de boterham is toch zo lekker.

Tot je een nuchtere vegetariër in je klas krijgt die je omver slaat met een oersterk standpunt en een resem aan achtergrondinfo om "U" tegen te zeggen. Zij zet me met mijn twee voeten op de grond, geeft me een klap in mijn gezicht en ik zeg volmondig "Dank u'" want ik heb het verdiend. Ik ben toch niet echt goed bezig.

Voornemen is dus weer hernieuwd. Eerst was het plastic, dan afval in het algemeen, dan werd het gezonde voeding en nu vlees.

Vegetariër zal ik waarschijnlijk nooit worden. We proberen eerst maar eens af te kicken.

En als ik het niet doe voor het milieu, dan wel voor mijn allerliefste koe!


zondag 5 oktober 2014

Fiets of auto?

Sinds september 2012 ben ik terug student. De school ligt aan het eilandje in Antwerpen (zo'n 10 km van ons huis) en het verkeer is 's ochtends druk. Ook parkeerplaats vinden is niet evident.
Toen ik aan mijn eerste jaar begon hadden ze ons al bang gemaakt. De straten rond de school, die gratis waren om te parkeren zouden betalend worden. Ik had niet veel zin om elke keer 7 euro of meer te betalen en nog minder in een boete.

Ik besloot dus in mijn eerste studieweek om een elektrische fiets aan te schaffen. Tweedehands want zo'n fiets is best duur. Enkel als het echt niet anders kon, nam ik de auto en dat leverde best frustraties op. Het was dan ook onmogelijk om 's avonds op tijd terug aan de school van de kinderen te staan. Bij thuiskomst was ik al helemaal gestresseerd en dan moest ik de drie kinderen en het avondeten nog trotseren.



Maar met de fiets is dat geen probleem. Je rijdt de file voorbij en geniet van de wind in je gezicht. Bezweet kom ik nooit toe op school. Ik stel de fiets zo in dat ik een minimaal aan inspanning moet leveren. Enkel in het naar huis rijden durf ik al eens wat meer moeite doen. Wat inspanning kan nooit kwaad, denk ik dan.

Maar was het nu echt sneller met de fiets? 's Avonds ging het zeker sneller maar was dat in de ochtend ook zo? Ik heb het me steeds afgevraagd.

Tot de ultieme test zich aanbood.

De vriendin N., die sinds dit jaar ook terug les volgt op de school, zette die ochtend haar zoon af aan de basisschool. Ook ik zette mijn kinderen af. Zij met de auto, ik met de fiets.
En ik kon het niet laten. "Om ter eerst?" hoorde ik mezelf roepen, om nog geen vijf minuten later al voorbij gereden te worden door een vriendin met een 'big smile' op haar gezicht.

De wedstrijd was een feit!

Sinds ik de tweedehands fiets heb ingeruild voor een nieuw exemplaar en de fietspaden rond de Singel vernieuw zijn, verloopt mijn fietstoer langs een omweg. Niets zo fijn als een gladgestreken fietspad, zonder hobbels en met weinig lichten. De extra kilometer die ik ervoor moet rijden zal mij dan een zorg zijn.
De Singel af, de Schelde langs. Mama groet 's morgens de dingen! (Paul van Ostaijen)

Maar ik moest me wel haasten want ik wou toch echt wel eerst zijn. Ik zette dus een tandje bij en werkte me die ochtend voor de fun in het zweet. Ik weet hoe het verkeer naar school druk en traag is dus was ik er vrij gerust in. Maar de gedachte om te verliezen van N. deed me sneller trappen.

Eenmaal aangekomen op mijn bestemming keek ik op mijn GSM. En tot mijn grote ergernis stond daar het bericht : 'Aangekomen en geparkeerd'. En dat vijf minuten voor mijn aankomst verzonden.
N. gaf nog toe dat het verkeer erg vlot was die ochtend maar het kon me niet erg sussen.

Verloren! En dan nog wel van een auto. Baal, baal.

Gelukkig vind ik het fietsen heel erg fijn en ik ben ik er van overtuigd dat ik die avond in de spits, zeker een kwartier voor vriendin N. terug thuis was. 
En als ik echt eens niet met de fiets kan, mag ik dan met je meerijden, N.?

maandag 15 september 2014

Boodschappen

Gezucht en gepuf bij mensen rondom mij die het initiatief van verpakkingsvrij winkelen wel tof vinden maar er zelf niet toe komen.

Gekende uitvluchten zijn:

- ik vergeet altijd mijn eigen zak
- ik durf er niet mee aan te komen bij de slager
- ik heb nooit de juiste ingrediënten in huis
- het is makkelijker om het gewoon niet te doen

Herken je jezelf in minstens een van deze uitspraken? Dan is het tijd voor tips.
Want hoe doe je dat nu eigenlijk?
Wel het is simpel en niet simpel. Het allerbelangrijkste is plannen. Of je nu full-time werkt of thuiswerkende ouder bent, het enige wat je moet doen is plannen en organiseren.

Hier komen de tips:

1) Maak een boodschappenlijst die op een plek ligt waar iedereen hem ziet en kan aanvullen.
Best vermeld je de aankopen per winkel.






2) Kies de dag waarop je gaat winkelen op voorhand, als dat kan. De voorkeur gaat uit naar winkelen op de markt maar dat is voor de meesten onder ons moeilijk.

3) Bepaal met welke potjes je je aankopen zal doen. Ik gebruik deze om naar de slager te gaan. We hebben ook nog een groter exemplaar voor de worsten en ander vlees. Na een tijdje weet je precies hoe veel er in elk potje kan.


4) Zet je boodschappentas gevuld met propere potjes en zakjes op een strategische plaats





5) Zet ook in de auto altijd een bak of mand met zakjes en potjes voor in geval van nood




6) Koop je drank bij een drankenhandelaar die statiegeldflessen aanbiedt


7) Laat alles wat te veel verpakt is liggen in de winkel. Denk na of je het nodig hebt en of je het niet zelf kan maken. De eerste weken is dat zoeken maar het went.

8) Laad je boodschappen meteen uit bij thuiskomst en steek je zakjes terug op hun plaats





9) Durf de slager aanspreken. Meestal valt de confrontatie best mee en eens je vertrokken bent hoef je je niet langer te schamen.

10) Voel je niet schuldig als je toch eens iets koopt dat niet gepland was of heel erg veel verpakking bevat. Het is bijna niet mogelijk om verpakkingsvrij je inkopen te doen.

Eens per maand of per twee maanden wil ik een grote aankoop doen van wasmiddel, afwasmiddel en allesreiniger. Hiervoor houd ik alle lege flacons bij die ik dan wil hervullen bij Robuust of een andere winkel die deze zaken in bulk aanbiedt.

Vragen staat vrij! En veel plezier tijdens het winkelen.

donderdag 11 september 2014

Deodorant

Ik was vroeger een echt stinkerdje. Geen idee hoe dat komt. De ene mens heeft daar schijnbaar meer last van dan de andere.
Een klein fietstochtje kon me al doen ruiken en ik schaamde me daar erg over.

Geen idee of iemand het ooit geroken heeft. De Belg is op dat vlak nogal beleefd en geeft niet graag commentaar over een ander zijn geurtjes. Maar ik rook het zelf wel en alleen dat al was vervelend.

T-shirten moesten uit katoen gemaakt zijn, werden elke dag ververst (soms twee keer) en af en toe moest ik een truitje de vuilnisbak in kieperen omdat ik de geur er gewoon niet uit kreeg. Ook wassen op 60 graden bood soms geen oplossing.

Ik heb allerlei geprobeerd. Roldeo, spuitdeo, zweetstopper. Niets dat echt hielp en het blijkt allemaal nog eens schadelijke stoffen te bevatten. Waar zijn we toch mee bezig?

In juni ontdekte ik de zelfgemaakte deodorant. En tsja, zeg nu zelf, wat had ik te verliezen?
Het was wel even wennen om de pasta elke ochtend onder mijn arm te smeren maar met de zomermaanden in volle gang was dit de ultieme test.

Tot mijn grote vreugde ontdekte ik dat er geen geur meer was. Ik zweet nog wel maar de geurtjes worden mooi geneutraliseerd door de maïzena in de pasta. Ook werkt de kokosolie en de natriumbicarbonaat anti-bacteriëel zodat de beestjes geen schijn van kans meer hebben.

Een T-shirt gaat nu twee dagen mee en kan in de was op dertig graden. Ik voel me terug schoon en vrij en hoef geen schadelijke stoffen op mijn lijf te spuiten. En als ik een reclame op televisie zie voor deodorant, dan moet ik daar eens hartelijk om lachen!








En ik hoef ook niet meer op die lelijke flacons te kijken. NAH!

dinsdag 9 september 2014

Suiker

Sinds ik begonnen ben aan mijn milieu-programma hier thuis, is er toch al het een en ander veranderd. Het voornaamste is dat de afvalberg met meer dan de helft verminderd is. Ook kopen we bewuster in, wat ook inhoudt dat we veel dingen gewoon niet kopen.

De verleiding tot het kopen is gewoon minder groot en zelfs de kinderen beginnen stilaan spontaan mee te draaien. Ik hoef hen daar zelfs niet toe te dwingen.

We bakken nu zelf ook al onze koekjes. Soms leidt dat tot frustratie door tijdsgebrek en het plezier van bakken is er een beetje af. Maar toch doen we ons best en nu ook de oudste dochter weet hoe ze een cake moet bakken, komt het allemaal wel in orde.

Maar door het bakken is me wel het een en ander opgevallen. Namelijk hoe veel suiker en boter er in die dingen zit. In het begin van mijn project kocht ik een vijf kilo zak suiker om zo weinig mogelijk afval te hebben. De echtgenoot ging in de tegenaanval en gelijk heeft hij. Zo veel suiker. Dat kan toch niet goed zijn.

Ik ging dus op zoek naar een beter alternatief. Voorlopig ben ik bij ongeraffineerde rietsuiker beland. Maar volgens mij kan het nog beter.
Aspartaam, stevia en andere vervangers vind ik maar niks. Stevia omwille van de smaak en al de rest omwille van de chemie die er in zit. 

Dus als er mensen zijn die een beter voorstel hebben, dan hoor ik het graag. Mijn dagelijkse koekje schrappen is nu eenmaal geen optie.





maandag 1 september 2014

Eerste schooldag

Ik vond het vandaag een behoorlijk groene, eerste schooldag. De lunch van de kinderen zat in hun brooddoos, de herbruikbare flesjes werden gevuld met water en elk kreeg een zelfgemaakt koekje mee. Van dit alles, niets verpakt in enkelvoudig wegwerpmateriaal.

We wandelden ook naar school en terug naar huis. Het is niet ver maar net ver genoeg om er moe van te worden. Goed gedaan dus. Helemaal blij.

Tot ik de zoon hoorde vertellen dat de boeken die hij meegekregen had, gekaft moesten worden MET PLASTIEK.
Oke, ik geef toe. Ik was al een beetje op mijn hoede aangezien de dochter drie jaar geleden ook bij deze juf zat. Ze is nochtans erg milieubewust en maakt deel uit van het MOS-team binnen de school. (MOS = milieu op school).

Ik liet het allemaal even bezinken en besloot gewoon niet te kaften tot ik op een geweldig idee kwam. Er hing daar toch nog zo'n plastic zak in de keuken. Die is toch perfect?

En dus ging ik aan de slag. De zak werd in stukken gesneden en werd mooi rond de boeken geplakt.

Toch nog een groene eerste schooldag dus.



zondag 24 augustus 2014

Intiem

Vrouwen praten er niet over. Mannen willen er liever niks van weten. Velen vinden het vies en de meeste meisjes hebben er nog nooit van gehoord tot het hen ook overkomt.

Jawel, maandstonden. Ook wel periode, vodden, tante Rosa en de Russen genoemd.

Het overkwam ook mij toen ik net geen dertien was. Van mijn moeder kreeg ik dan zo'n gigantische lap aangeboden die ik in mijn slipje moest plakken met een klein stripje en ik dacht dat iedereen wel kon zien dat dat ding er zat (en dat was waarschijnlijk ook zo).
Ik moest die dag naar school en wist helemaal niet om de hoe veel tijd ik moest verversen, wat ik met het gebruikte verband moest en hoe ik in 's hemelsnaam de dag zou doorkomen.

Liefst van al was ik terug in bed gekropen.

Gelukkig ligt dit ver achter mij. Ik heb in die tijd alles geprobeerd. Tampons, verbanden dik en dun. Met vleugeltjes en zonder. Geparfumeerd en naturel.

Ik stond er verder niet bij stil. Ik gebruikte het, gooide het weg, en kocht om de zo veel tijd een nieuw pak.

Tijdens mijn eerste zwangerschap stapte ik over. Ik had last van die dingen. Ik zal niet in detail treden maar ze waren niet goed voor mijn lichaam. De arts stelde me katoenen maandverband of een menstruatiecup voor.
De menstruatiecup vond ik een beetje griezelig en dus werd het katoenen maandverband.



In het begin moest ik heel erg wennen en het heeft even geduurd voor ik de perfecte soort gevonden had. Gelukkig kan je her en der pakketjes bestellen om eens te proberen.

Ik dacht ook dat het vies zou zijn, zou stinken, iedereen het zou merken. En wat als je op kantoor moest wisselen? Hoe doe je dat?

Nu valt het gelukkig allemaal best wel mee. Ik kreeg van de schoonzus een luieremmer en kocht een netzakje om er in te hangen. Daar gaan de gebruikte exemplaren in. Geen geur, geen gedoe. Voor op kantoor heb ik een speciaal zakje. Luchtdicht en proper.





De netzak gaat gewoon met verband en al in de wasmachine en klaar. Makkelijk, toch?

Ik heb mijn set dus al tien jaar en ben er erg tevreden over.  De drukknopjes onderaan zorgen dat alles goed op zijn plaats blijft en ik voel het amper zitten. 

Laat die tante Rosa dus maar komen!

dinsdag 19 augustus 2014

Opruimen

Opgeruimd staat netjes en volgens het principe van Bea Johnson (www.zerowastehome.blogspot.com) is het ook noodzakelijk om tot rust te komen. Verminderen hoort daar ook bij en dus gingen we vandaag aan de slag.

Eigenlijk zijn we al een tijdje bezig. Dit weekend werd de kelder al nagekeken op rommel en vandaag begonnen we aan de kinderkamers.
We merken dat de kinderen, die eindeloos veel speelgoed hebben, zich enorm vervelen.  Er is geen overzicht meer waardoor er en soort wanhoop ontstaat. Creativiteit is al helemaal niet meer aan de orde want alles is er en dat is eigenlijk een dooddoener. Er wordt ook erg veel ruzie gemaakt en het opruimen met zo veel spullen is een vreselijke taak.

Minderen dus!

Bij de jongste telg ging dat zeer snel vooruit. Ze heeft absoluut niks met materiële zaken en heeft totaal geen behoefte om dingen te verzamelen. Zo had ze bijna haar eerste popje weggegeven maar dat heb ik gelukkig kunnen verhinderen. Sommige dingen hebben nu eenmaal een emotionele waarde. Misschien begrijpt ze dat binnen een paar jaar wel.

De oudste dochter was de volgende in de rij. Bij haar is een klein beetje overtuiging nodig maar ze gaat redelijk snel mee in mijn redeneringen. Speel je er mee? Heb je het nodig? En als het antwoord "nee" is, dan kan het naar de Kringwinkel of, als het echt niet meer bruikbaar is, in de vuilbak.

Aan de zoon zijn we niet toe gekomen. Hij is het moeilijkst te overtuigen en ik kan me best nog even voorbereiden. Misschien morgen, als hij goedgezind is.

Ik hoop op het einde van de week een soort rust te vinden. Maar ja, dan verjaart er weer eentje en zijn we waarschijnlijk weer vertrokken.






vrijdag 15 augustus 2014

Choco

Er wordt hier thuis veel choco gegeten. Het mag eigenlijk alleen bij het ontbijt, want ik vind dat er in choco zo veel suiker en andere rotzooi zit, dat ik het mijn kinderen niet aan wil doen meer dan 1 keer per dag choco te consumeren.
En da's meteen goed voor mezelf want een 'boke met choco' gaat er bij mij ook goed in.

Er zijn zo de geprefereerde merken. De ene choco is de andere niet, laat dat vooral duidelijk zijn. Het is hier al meermaals tot conflict gekomen door een verkeerd merk op tafel te zetten.

Maar toch kon ik het niet laten de lege choco pot zelf te vullen met mijn eigengemaakte pasta. Ik ben klaar om morgenochtend de strijd met de kinderen aan te gaan.

Mijn vader maakte het vroeger ook al wel eens en na wat research op het web maakte ik een combinatie van smaken die ik er in wilde hebben.

Ingrediënten:

- een handvol hazelnoten
- een eetlepel kokosolie
- een lepel honing
- een blikje gecondenseerde melk (300ml)
- 200 gram fondant chocolade
- 100 gram boter


Maak van de hazelnoten, honing en kokosolie een pasta in je keukenmachine (zie post over pindakaas)

Verwarm de gecondenseerde melk met de hazelnotenpasta en als alles kookt voeg je de chocolade toe. Dan voeg je de boter toe. Goed roeren, klaar!

Smakelijk!


Bron:
EEN, Dagelijkse Kost. Internet, 15 augustus 2014
(http://www.een.be/programmas/dagelijkse-kost/recepten/boterhammen-met-choco)


woensdag 13 augustus 2014

filmpje bijenwasdoek

Ik kan hier spijtig genoeg geen filmpje plaatsen. Maar wie wil zien hoe effectief de bijenwasdoek is kan altijd eens een kijkje nemen op www.facebook.com/mamawordtgroen

dinsdag 12 augustus 2014

Bijenwasdoek / Bee's wrap

Een tijd geleden zag ik op de blog van Emily-Jane Lowe dat ze bijenwasdoeken maakt om haar potten mee af te dekken en de kaas in te bewaren.
Een geweldig alternatief voor de cellofaan die ik daar nu voor gebruik, en waar ik helemaal niet tevreden over ben want dat plakt, is moeilijk opnieuw te gebruiken en is ook altijd net te klein om mijn ovenschotel mee te bedekken.
 
Bijenwasdoeken zag ik dus helemaal zitten.

Een mailtje naar Emily-Jane eindigde in een instructie om ze zelf te maken. Ze had de kosten berekend om de doeken op te sturen vanuit Nederland en dat kwam toch wel heel erg duur uit.

En dan was het wachten. Wachten op een moment dat er geen kinderen in huis waren die me enigszins zouden kunnen storen in een, wat ik dacht, plakkerige en vettige bedoening.

Vandaag was het dan zo ver en van Emily-Jane mag ik met jullie delen hoe het in zijn werk gaat.
Ik wil haar hier langs dan ook even bedanken.

Het blijkt zelfs helemaal geen plakkerige of vettige bedoening te zijn. Hoera!

Wat je nodig hebt:

- een aantal lappen stof (proper, gestreken en op maat gesneden)
- bijenwaskorrels of geraspte bijenwas (15 gram per doek)
- jojoba olie (10 ml per doek)
- een platte kwast
- een proper glazen potje
- een pannetje met kokend water
- bakpapier
- een oven



Stap 1 : Verwarm de oven voor op 80 - 100°C

Stap 2 : Doe de bijenwas en de jojoba olie in de glazen pot en verwarm au-bain-marie tot alles gesmolten is


Stap 3 : Laat de stof op het bakpapier in de oven voorverwarmen tot hij goed warm is


Stap 4 : Haal de bakplaat uit de oven en smeer met de kwast de olie op de stof. Als het stroef wordt moet de stof even terug de oven in en kan je weer verder doen

Stap 5 : Zet de ovenplaat terug in de oven en laat de bijenwas smelten.




Stap 6 : Als het geheel goed glanst kan de stof omgedraaid worden. Strijk met de kwast goed over de achtkant van de stof.

Stap 7 : Zet de bakplaat opnieuw een minuut in de oven

Stap 8 : Trek snel de stof van het bakpapier en laat de stof drogen. Dit duurt slecht enkele seconden tot een minuut.


Stap 9 : Gebruik voor het afdekken van fruit, groenten, kaas of je ovenschotel




De doeken kunnen schoon gemaakt worden met wat water en een milde detergent. Gewoon laten drogen en opnieuw gebruiken. Levensduur is ongeveer 10 maanden bij normaal gebruik.

Met dank aan Emily-Jane Lowe www.levenzonderafval.blogspot.com

zondag 10 augustus 2014

Wandelen

Wandelen is goed voor lichaam en geest en dus kocht ik me deze zomer een wandelboek met de intentie regelmatig met de kinderen het bos in te trekken. Op vakantie in Cornwall vonden de kindjes de coastal walks zo fantastisch leuk dat ik de aanschaf van zo'n boek wel de moeite vond.

Ik weet niet hoe het komt maar er is blijkbaar altijd wel iets anders te doen en wandelen werd dus steeds uitgesteld. Maar vandaag gingen we er voor. Er was regen voorspeld en de kinderen hadden blijkbaar de idee dat we iets erg saais gingen doen en dus werd er hevig geprotesteerd.

Niks aan te doen. Wandelschoenen, regenjassen en een plastic doos met iets te eten werden erbij gehaald en we vertrokken.

Tot mijn grote verbazing hadden we een wandeling uitgekozen midden tussen de vlier- en braamstruiken. Als ik dat geweten had, had ik mijn vlierpluk van gisteren uitgesteld tot vandaag.
Gigantische sappige trossen deden ons wensen dat we een tang en een emmer bij hadden. Het was haast pijnlijk de struiken voorbij te wandelen.

De versnaperingen werden gegeten en als het doosje leeg was besloten we er braambessen in te doen. De wandeling werd er leuk en gezellig door. Zoeken, plukken, eten.
Zelfs de hevige regen kon ons plezier niet meer bederven.

Er staan nu een paar potjes gelei op het aanrecht en ik weet zeker dat de kindjes met een mooie herinnering aan hun boterham zullen beginnen.






zaterdag 9 augustus 2014

Rijstpap

Gisteren waren we nog eens in de supermarkt. Ik haat winkelen als de kinderen er bij zijn en ook dit keer werd het een beproeving. 
Ik maak het mezelf natuurlijk niet gemakkelijk door zo veel mogelijk afvalvrij te kopen. Het winkelen duurt daardoor langer en veel dingen moeten geschrapt worden van het menu en vervangen.
Dat vergt wat concentratie en dat is nu net niet wat je kan opbrengen als er drie kinderen constant je aandacht vragen.

In de zuivelafdeling werd het moeilijk. De oudste dochter eet graag rijstpap en vroeger kocht ik die regelmatig. Het zorgde voor een hoop afval, waar ik toen nog niet van wakker lag. Maar nu was het dus plots een probleem.
Het puppygezicht werd opgezet, ik kreeg het warm en koud tegelijk. Ondertussen waren de andere twee een race aan het doen met hun kinderkarretje en was ik liefst zo snel mogelijk naar huis gereden.

Maar rijstpap, dat kan je toch makkelijk zelf maken, niet?

De twee racende kinderen liet ik achter om nog even een paar gangen terug een doos vlokkenrijst te zoeken. Dochterlief was niet meteen enthousiast maar ze wou het graag een kans geven.



Eenmaal thuis gekomen bleek de rijst alsnog verpakt te zijn in een vershoudverpakking wat ik natuurlijk door de kartonnen doos niet kon zien maar ik besloot het te negeren aangezien dit minder afval is dan de plastic potjes waarin ik ze voordien kocht.

Het resultaat:


En het is erg lekker. 


Vliersiroop

Het is een van mijn favorietjes, vliersiroop maken. Veel werk, dat wel. Maar het heeft toch wel zijn nut. In de winter krijgen de kindjes dat gewoon met de lepel uit de fles of door de yoghurt gemengd.
Naar het schijnt kan je het ook in thee doen maar dat heb ik nog niet zo vaak gedaan.

Vlierbessen hebben een medicinale werking. Ze werken koortsverlagend en sterken het immuunsysteem aan.
Reden te meer dus om goed voorzien te zijn.

De vlierbes is rijp tegen het einde van augustus en kan je her en der vinden. Niet veel mensen plukken de bessen maar ze worden graag gegeten door vogels. Je moet er dus wel snel bij zijn.

De vorige twee jaar heb ik steeds bij een vriendin geplukt. Ze heeft een grote vlierboom. Probleem is dat de bessen zo hoog hangen dat je er bijna niet aan komt en dat is erg frustrerend.
Dit voorjaar merkte ik dat er in onze buurt, in de speeltuin, een aantal vlierstruiken staan en dus ben ik daar gaan plukken. De oogst was mager en de idee om ergens anders bij te plukken viel letterlijk in het water door de hevige regenbuien van de laatste twee dagen.

De bessen die geplukt waren moesten dus verwerkt worden.

Eerst haal je van de takjes alle rijpe, zware bessen af


Ze worden gewassen en gekookt met een heel klein beetje water


Dan wordt het sap van de velletjes en steeltjes ontdaan in een neteldoek, schone keukenhanddoek of door een zeef en wordt het sap met suiker goed opgekookt


Vervolgens wordt de kokende massa in schone flesjes gegoten door middel van een trechter en omgekeerd tot ze afgekoeld is.


Ik vul de flesjes niet helemaal en vries ze in. Ze ben ik zeker dat ik er in de winter nog van kan genieten.

Nu op zoek naar meer vlierstruiken want die flesjes vliegen er hier zo door.

woensdag 6 augustus 2014

Moestuin

Dat ik geen groene vingers heb werd in het verleden al meermaals duidelijk. Verslenste plantjes op de vensterbank, uitgedroogde potjes waarvan de inhoud niet meer traceerbaar is of kruiden waar de luizen het beste al van hebben verteerd. Ik heb het allemaal gehad. Goede voornemens, dat wel, maar het zit gewoon niet in me.

Moestuintjes blijven me wel prikkelen en ik ben steeds jaloers op al die mensen die zelf gekweekte groentjes op hun bord toveren. Het lijkt allemaal zo simpel en dat is het waarschijnlijk ook maar wat betreft moestuin ben ik een regelrechte ramp.

Maar nu heb ik een probleem en dat is dat het woord 'opgeven' niet in mijn woordenboek staat.

Ik kocht me dus een moestuinbak. Een lapje grond in de tuin bewerken gaat niet. Het rugletsel dat ik nu eenmaal heb, staat me niet toe op handen en knieën de grond te bewerken.
Met de hulp van manlief werd het ding opgezet, gevuld met potgrond en vandaag gingen de plantjes er in. Geen idee of ik goed bezig ben maar het geeft enorm veel voldoening om ze daar te zien staan.


En om het af te sluiten deed ik er nog een schepje romantiek bovenop.

Schoon he?!

maandag 4 augustus 2014

Blogs

Het hele weekend heb ik me verdiept in de blogs van andere mensen die, net zoals ik, proberen om geen plastic meer in huis te halen. Er zijn er die daar in slagen, er zijn er die dromen, er zijn er die schaamteloos falen. Maar dat maakt het allemaal zo interessant.

Ik heb al gedacht om foto's te posten van de ingrediënten die ik gebruik om te koken. Dit om anderen een idee te geven van hoe makkelijk het soms is. Maar dan vrees ik dat het meer een soort kook-blog wordt in de plaats van.....ja, wat wil ik eigenlijk?

Ik loop een beetje verloren in mijn plastic-vrije wereldje.

Een aantal dingen zijn me wel duidelijk geworden. Leven zonder plastic maakt je soberder, eenvoudiger, minder gulzig en hebberig.
Neem nu de reep chocolade in de krantenwinkel. Ik zag hem vroeger liggen, kreeg er zin in en kocht hem. Nu is het al toevallig als ik hem nog zie en als mijn oog er op valt dan is het meestal eerst de verpakking die mijn hersenen prikkelt en niet de chocolade.
Ik spaar dus geld uit en het is nog goed voor mijn lichaam ook. 

Geld sparen we trouwens ook door geen grote afvalzakken te moeten kopen. Een kleintje per week volstaat en ook de PMD zakjes van 30 liter gaan soms langer dan een maand mee.

Het zal dan wel duidelijk zijn dat we er niet rijk van zullen worden maar het geeft wel een goed gevoel en daar doen we het voor, denk ik.

maandag 28 juli 2014

Plastic free July

Met een klein hartje schreef ik me in voor Plastic Free July. Geen verplichtingen maar wel een druk voor mezelf om mijn best te blijven doen wat betreft mijn aankopen in plastic.

Ik wist dat het moeilijk zou zijn aangezien we op vakantie zouden gaan naar een land waar ik niet thuis ben. Ik was voorzien van mijn eigen potjes en rieten mand om lokaal in te kopen maar dat bleek niet zo simpel.

Voor zo ver ik wist ligt Cornwall in Engeland en hebben ze daar veel boerderijen. Ik ging er dus van uit dat we wel wat zouden vinden aan verkoop op de boerderij en misschien een lokale markt.

Het drama begon al bij aankomst. Eerst even langs de lokale supermarkt voor de eerste grote boodschappen. Ik dacht heel naïef dat we wel het een en ander in glazen potten of flessen zouden vinden. Misschien wat onverpakt fruit en wat groenten.
Resultaat was dat alles verpakt was en dat er blijkbaar zelfs geen goede recyclage-uitleg voorhanden was in het huisje dat we huurden.

Van boerderijen was wel degelijk sprake maar enkel occasioneel werd daar ook iets verkocht. Eitjes, aardappelen, wortelen. De bijen waren naar verluid lui dit jaar, want ook van honing bij de lokale imker was geen sprake.

Mijn zelfgemaakte deodorant en tandpasta begaven het onder de zomerzon maar kon na afkoelen toch weer gebruikt worden. Ik was al blij dat ze in een goed afgesloten potje zaten.

Ik deed wat ik kon. Sleurde overal mijn eigen drankflesjes mee en had na een tijdje door welke drankjes uit een glazen flesje kwamen en welke uit reeds gerecycleerde flesjes.

Het werd een mooie vakantie met een dubbel gevoel. Zo veel mooie natuur en zo weinig dat ik kon doen om het zo te houden. We vliegen er weer helemaal in! Toch blij terug thuis te zijn.